Η ψυχοπαιδαγωγική παρέμβαση αφορά σε ένα πρόγραμμα εξατομικευμένο, διαφορετικό δηλαδή για κάθε παιδί και προσαρμοσμένο στις ξεχωριστές ικανότητες που έχει, στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και στις ανάγκες του. Ενδείκνυται για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, ελλείμματα στις γνωστικές τους δεξιότητες, προβλήματα συμπεριφοράς ή δυσκολίες κοινωνικής αλληλεπίδρασης, καθώς και σε παιδιά που χρειάζονται ενίσχυση στην αναγνώριση και έκφραση των συναισθημάτων τους. 

 

Η ψυχοπαιδαγωγική παρέμβαση ξεκινάει με την εκτίμηση και αξιολόγηση των δεξιοτήτων αλλά και των αναγκών του κάθε παιδιού ξεχωριστά. Έπειτα, διαμορφώνεται ένα εξατομικευμένο πρόγραμμα παρέμβασης με στόχο τη μείωση  των δυσκολιών που αντιμετωπίζει το παιδί και τη μέγιστη αξιοποίηση του δυναμικού του. Μέσω χρήσης σταθμισμένων διαγνωστικών εργαλείων, παρέχεται η δυνατότητα αξιολόγησης μαθησιακών δυσκολιών, εκτίμησης Σχολικής ετοιμότητας πριν τη μετάβαση στην Α' Δημοτικού, καθώς και διερεύνησης των ψυχοσυναισθηματικών και κοινωνικών δυσκολιών που πιθανόν να αντιμετωπίζει ένα παιδί (χαμηλή αυτο-εκτίμηση, φοβίες, άγχος, διαζύγιο γονέων, προβλήματα στο σχολείο, δυσκολίες στη σχολική επίδοση, επιθετική συμπεριφορά, κ.ά.).

 

Όπου κρίνεται αναγκαίο υπάρχει συνεργασία με παιδοψυχίατρο, λογοθεραπευτή ή εργοθεραπευτή, καθώς και υποστήριξη της οικογένειας μέσω Συμβουλευτικής γονέων με στόχο να πλαισιώνεται και να υποστηρίζεται το παιδί όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα.  

 

 

 

Το σύμπτωμα (δυσκολία, προβληματική συμπεριφορά) που μπορεί να εμφανίσει κάποιο παιδί είναι αυτό που τις περισσότερες φορές κινητοποιεί τους γονείς να αναζητήσουν τη βοήθεια ενός ειδικού σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να χειριστούν το συγκεκριμένο σύμπτωμα ή πρόβλημα.

 

Σημαντικό είναι μέσω μιας Συστημικής οπτικής να κρατάμε στο νου μας πως η οικογένεια είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μελών της, είναι ένα δυναμικό σύστημα όπου τα μέλη συνδέονται με σχέσεις αλληλεξάρτησης. Καθώς τα μέλη της οικογένειας-μέρη του συστήματος αλληλεπιδρούν και αλληλοεπηρεάζονται, το σύμπτωμα του ενός μέλους μπορεί να αποτελεί ένδειξη μιας γενικότερης δυσκολίας της οικογένειας.

​

Καθώς το παιδί αναπτύσσεται μέσα στην οικογένεια, το συναισθηματικό κλίμα της οποίας καθορίζεται από την ποιότητα της σχέσης του συζυγικού ζευγαριού και των σχέσεων μεταξύ όλων των μελών της, το σύμπτωμα στο παιδί μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για τους γονείς να αναρωτηθούν για τη δική τους πορεία αλλά και να αναγνωρίσουν τη δύναμη τους να επηρεάσουν τη συμπεριφορά του παιδιού τους και τη λειτουργία όλης της οικογένειας. Η συμπεριφορά του ενός μέλους γίνεται λειτουργία και ερέθισμα για τη συμπεριφορά των υπόλοιπων μελών της οικογένειας, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας ιδιαίτερης και μοναδικής οικογενειακής διεργασίας. 

​

Μέσω διερεύνησης του τρόπου λειτουργίας της οικογένειας και των σχέσεων μεταξύ του ζευγαριού αλλά και μεταξύ γονέων και παιδιών, το σύμπτωμα του παιδιού μπορεί να αποτελέσει τελικά μια ευκαιρία για βελτίωση του τρόπου επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης μεταξύ των μελών με αποτέλεσμα μια πιο λειτουργική και ικανοποιητική πορεία της οικογένειας.